ผมชอบเพลง “จดหมายจากแม่” (https://bit.ly/2XC5oA1) เพราะเนื้อหากินใจมากที่เห็นใจประชาชนผู้ยากไร้  แต่เพลงนี้ก็ทำให้รู้ว่า ทำไมบางคนจึงจนโดยไม่สมควร

            ความกินใจของเพลงนี้ก็คือ หนุ่มน้อยคนหนึ่งออกจากบ้านในชนบทมาหางานร้องเพลงเพื่อนำเงินกลับไปช่วยทางบ้าน กลับถูกหัวหน้าวงดนตรียืมสร้อยไป และไม่ให้ร้องเพลง ให้แต่แบกกลองด้วยค่าจ้างแค่ 22 บาทต่อวัน ต้องกินข้าวกับพริกเกลือผง  ต่อมาแม่มีจดหมายมาบอกว่าโจรปล้นควายฆ่าพ่อตายแล้ว น้องสาวก็โดนโจรข่มขืนจนเป็นบ้า แม่และน้องอยู่อย่างอดอยาก ขอให้ส่งเงินมาช่วยบ้าง  หนุ่มน้อยจึงคิดหวลคืนกลับบ้านไปอยู่กับแม่และน้อง

            ตามเนื้อเพลง หัวหน้าวงดนตรีช่างเป็นคนไม่ดีอะไรเช่นนี้  หนุ่มน้อยคนนี้อาภัพนักจึงไม่ได้โอกาสร้องเพลง แถมที่บ้านในชนบทก็ประสบร้ายแรง  แต่ในอีกแง่หนึ่ง บาปเคราะห์ของหนุ่มนี้ก็มาจากทองที่พ่อแม่สู้อุตส่าห์สะสมเงินซื้อมาให้ลูกชายได้ใส่อวดตัวนั่นเอง  ผมไม่ได้บอกว่าเด็กหนุ่มชอบอวดตัว  แต่การที่มีทองใส่ในขณะที่คนอื่นไม่มี ก็เป็นการอวดอยู่ในตัว  แทนที่จะได้รับความเอ็นดู กลับเป็นที่หมั่นใส้  การกินข้าวกับเกลือพริกผงนั้นคงไม่ได้เกิดขึ้นกับลูกวงทุกคน หาไม่คงพากันลาออกไปหมดแล้ว

            คนจนชอบอวดอยู่ในที โดยเฉพาะกรณีการใส่สร้อยและแหวนทอง  ค่านิยมของพ่อแม่ก็อยากให้ลูกใส่ทอง (หรือสมัยนี้อาจเป็นมือถือ)  การใส่ทองอาจทำให้เพื่อนอิจฉา ดึงดูดลูกวงหญิง ทำให้หัวหน้าวงหมั่นใส้  ฯลฯ  แต่ถ้าคนจนอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่อวดตน โอกาสดีๆ ก็คงลอยมาจากความเอ็นดูของผู้ใหญ่ (ยกเว้นพบเจอนายจ้างที่เลวร้ายจริงๆ ก็อาจไม่ได้รับโอกาสดังกล่าว)

            เราต้องส่งเสริมให้คนเราโดยเฉพาะในหมู่คนยากจนเลิก “นิยมวัตถุ” (ไม่ใช่ “วัตถุนิยม” https://bit.ly/2MEcHRB) เลิกนิยมชมชอบกับของโชว์ที่อยู่นอกตัวเอง

 

หมายเหตุ

            ฟังเพลงจดหมายของแม่ได้ที่ www.youtube.com/watch?v=QsHLwi66vT0

            เนื้อเพลงจดหมาจากแม่เขียนไว้ว่า

ขวัญหาย จดหมายจากแม่ส่งมา เนื้อจดหมายเขียนว่า

ทุกข์ตรมเจียนบ้านาฝนแล้ง พ่อก็ซ้ำมีอันต้องตาย

เพราะมีโจรปล้นควาย ใช้อุบายเสแสร้ง

ซ้ำยิงแทงพ่อยับดับสิ้นใจ บาปซ้ำกรรมมา

น้องของสาวข้าเป็นไป โจรขืนใจเป็นบ้าใบ้เสียคน

------

แสนช้ำ ดังโดนเท้าย้ำดวงแด ท้ายจดหมายของแม่ ระบายทุกข์แย่แกทุกข์ทน

ข้าวไม่เหลือและเกลือไม่พอ รู้ไหมแม่เฝ้ารอ ขอน้ำใจลูกบ้าง หาสตางค์มาบ้านบ้างซี

เจ้าเป็นนักร้องร่ำรวยทองเงินมี ช่วยแม่ที แม่ไร้ที่หมายปอง

------

หงอยเหงา ค่ำเช้าแสนเศร้าอุรา แม่จะรู้ไหมว่า ลูกแม่บากหน้า มาเป็นนักร้อง

ไม่ได้ร้องเพลงเลยซักวัน หัวหน้าคอยกีดกัน ใช้ทุกวันทุกวี่ เขาให้มีหน้าที่แบกกลอง

ค่าตัวที่มีวันละยี่สิบสอง ทนแบกกลอง เพราะบัญชาหัวหน้าวง

------

โหยหิว หิวจนใส้กิ่วอดเอา แม่จะรู้หรือเปล่า ลูกแม่กินข้าว กับเกลือพริกผง

สร้อยและแหวนที่แม่ ให้มาเห็นหัวหน้าท่านยืม แล้วก็ลืมคืนให้ ถามทีไรก็ทำเล่นองค์

แม่ทุกข์เต็มกลืน ลูกขอคืนป่าดง หัวหน้าวง ขอสร้อยคอผมคืน​